ما در زمانۀ رهایی‌‌های شکست‌خورده به سر می‌بریم. تمامیِ رهایی‌‌هایي که عصرِ مدرن از همان آغازش رقم زده‌ است ــ دیر یا زود ــ به ضدِ آن‌ها تبدیل شده‌اند. این رهایی‌ها قیدوبندهای تازه‌اي‌، نظم‌های تازه‌اي از وابستگی و بندگی، پدید آورده‌اند. با عارضه‌یابی‌ها آشنا هستیم، فهرست‌شان طولانی است: رهایی از سلطه و قیم‌مآبیِ بیرونی به شماري از رژیم‌های خودمراقبتی و خودمنضبط‌سازی منجر شده است؛ رهاییِ نیازها و علایق‌مان از حدومرزهایي که به‌دستِ سنت و اخلاقیات بر آن‌ها مقرر شده بود، نیازها و علایق‌مان را تابعِ منطقِ بهره‌جوییِ اقتصادِ سرمایه‌دارانه ساخته است؛ رهاییِ سیاه‌پوستانْ استثمارِ نژادپرستانه‌ را در فُرمي حقوقی بازتولید کرده است؛ رهاییِ زنان آن‌ها را در بافتِ بهره‌جوییِ اقتصادی ادغام کرده است؛ رهاییِ جنسیت عرصه‌های رقابت را وسعت بخشیده است؛ و رهاییِ کلمات، رنگ‌ها و لحن‌ها هنر را تابعِ محاسبۀ تأثیر ساخته است. تمامیِ تلاش‌های معطوف به رهایی، خواه سیاسی، اقتصادی، حقوقی، اخلاقی، فرهنگی خواه هنری، به پارادوکس‌‌ها و تناقض‌هایي گرفتار شده‌اند؛ این تلاش‌ها اَشکالِ تازه‌اي از سلطه و راهبردهای تازه‌اي برای سلطه پدید آورده‌اند. وانگهی، آشکار شده است که رهایی در حقیقت همواره پیشاپیش در خدمتِ توجیهِ سلطه بوده است. رهاییِ خویش مسلط شدن بر دیگران را ــ به‌قصدِ آن‌که آن‌ها را از این طریق رهایی ببخشد ــ توجیه می‌کند. اروپا، تحتِ عنوانِ رهایی‌بخشی، سلطۀ خود را بر جهان بر پا کرده است: سرتاسرِ جنوب را تصرف و استعمار کرده، قدرت‌های کهنِ شرق را به گشودنِ بندرها و مرزهای‌اش مجبور کرده، و فرهنگ‌های سنتی را تابعِ اَوامرِ رهایش ساخته است.

(از متنِ کتاب)