«عصر ایدئالیسم آلمانی» که سزاوار است آن را «عصر طلایی فلسفة آلمانی» نیز بنامیم، با تولد لایب‌نیتس به سال 1646 ــ و چه بسا با زایش ایدة «موناد» روحانی در اندیشة وی که مبنای جهان پدیداری است ــ آغاز می‌شود و ــ اگر فلسفة نیچه و نهضت نوکانتی اواخر قرن نوزدهم و جنبش پدیدارشناسی را علی‌رغم مایه‌های نسبتاً ایدئالیستی آن‌ها از «ایدئالیسم آلمانی» مستثنا کنیم ــ  با مرگ هگل به سال 1831 به «پایان» یا به «اوج» خود می‌رسد. در ظرف این بازة زمانی، روح بشر به چنان اعتلایی دست یافت و، از حیث فلسفی، به چنان شکوفایی و بالندگی خیره‌کننده‌ای نایل آمد که اگر آن را با فلسفة یونانی عصر باستان قیاس کنیم کم‌تر کسی با ما مخالفت خواهد ورزید.